Lopend in het bos waar de restanten van de enorme storm van laatst nog goed te zien zijn.
Bewijs ligt overal op de grond: afgebroken takken, omgewaaide bomen, rommel, niet opgeruimd. Alleen de paden zijn weer begaanbaar.
Daar tussendoor komt langzaam het voorjaar, het leven, tevoorschijn…tussen de nog aanwezige rommel.
Zo kan het leven soms voelen, het lukt wel, je leeft wel voort, er gebeuren mooie dingen, maar de rommel van wat gebeurd is, is nog aanwezig. Het is zichtbaar en soms struikel je er zelfs over. Je hebt er last van in het hier en nu. Het opruimen is een hele klus, omdat de storm zo groot was….
Toch, als je goed kijkt, zie je dat er al is geordend en opgeruimd: er liggen hoopjes takken bij elkaar. Boomstammen liggen netjes op een rijtje, recht afgezaagd.
Dit bos heeft tijd nodig om hij te komen vd grote storm die er gewoed heeft. Deze storm was te groot om de restanten even snel bij elkaar te rapen en op te ruimen. Dit heeft geduld en heel veel tijd nodig….
Maar het mooie is dat het voorjaar eraan komt en dat dwars door alle rommel heen de groene blaadjes tevoorschijn gaan komen.
De natuur trekt zich niks aan van de storm die gewoed heeft maar gaat zijn eigen mooie gang.
Zo loopt het ook in ons mensenleven, ondanks de chaos van ons verleden of van heftige gebeurtenissen kunnen daar dwars doorheen groene blaadjes gaan groeien en mooie dingen gebeuren die op een dag meer zichtbaar en voelbaar zullen worden dan de chaos die er ooit was…