Zijwieltjes

Wat het zien van m’n dochter op haar fietsje met zijwieltjes al niet kan doen! Vanmiddag was het voor mij een beeld ter inspiratie van dit blog.

We, mijn man en ik en onze jongste twee dochters, waren in het bos aan het wandelen. Het was heerlijk zonnig herfstweer. Mijn man en ik probeerden diepzinnige gesprekken te voeren, die telkens onderbroken werden door twee enthousiaste kinderen die óf bijna een overstekende kever hadden overreden óf wilden laten zien wat een geweldig slipspoor een fiets kan maken!

Onze gesprekken gingen vooral over de kerkdienst en preek van vanmorgen. We misten allebei iets, maar konden er nog niet helemaal de vinger opleggen wat het was. We merkten op dat we bijvoorbeeld vinden dat we in de kerk ‘klein en afhankelijk’ worden gehouden. Terwijl we zelf zo’n zin hebben om te groeien en eindelijk eens volwassen te worden in ons denken, voelen en gedragen. Het lijkt erop dat we hierin in de kerk worden ‘stilgezet’ en we ons met z’n allen aanpassen aan voorgeschreven ‘wetten en regels’ met als verpakking: ‘Vrijheid’. Toch voelen we die vrijheid juist niet.

We kwamen tot de conclusie dat wij denken dat God relatie wil met gelijkwaardige mensen. Een gelijkwaardige relatie van IK & JIJ in plaats van ongelijkwaardigheid. Ongelijkwaardigheid maakt afhankelijk en het lijkt erop dat dit in de kerk wordt gestimuleerd. We worden hierdoor niet meer uitgedaagd om zelf na te denken en vraagtekens te hebben. Maar in de kerk worden vooral oplossingen gegeven ‘namens God’.

Kijkend naar onze jongste dochter op haar fietsje met zijwieltjes kwamen deze gedachten in me op: Zolang zij met zijwieltjes blijft fietsen, blijft ze vertrouwen op de zijwieltjes. Zodra de zijwieltjes eraf gaan, mag ze gaan vertrouwen op zichzelf! Dit maakt dat ze uitgedaagd wordt, zelf de controle krijgt over het fietsen en daardoor zelfvertrouwen. Die zijwieltjes heeft ze even nodig gehad om op te starten met fietsen, maar naarmate ze groter wordt mag ze ‘t zelf gaan doe en dat kan ze ook! Wij zijn er dan nog steeds om haar te troosten als ze valt. Maar ze wordt een zelfstandig fietsertje!

Ik denk dat het met ons ook zo is. Als we klein zijn mogen we op onze ouders leunen en in bepaalde mate afhankelijk zijn van hen. Als t goed is nemen onze ouders die verantwoordelijkheid serieus en laten zij in hun onvoorwaardelijke zorg en zijn een stukje van God aan ons zien. Na een poosje mogen wij steeds meer en meer op onze eigen benen gaan staan. Eigen IK-jes worden, los van onze ouders. Wetende dat zij er voor ons zijn om ons op te vangen als we dat nodig hebben. We hoeven niet exact hetzelfde te doen en denken als onze ouders. We zijn unieke mensen met een eigen wil en talenten. Ook in de relatie met onze ouders is gelijkwaardigheid iets moois: een IK en een JIJ, gelijk in belangrijkheid.

Ik geloof dat God ons bedoeld heeft te worden als Hem! We hoeven niet klein over onszelf te blijven denken. We zijn niet voor niks zo uniek geschapen. ‘Niet jijzelf, maar Christus in jou’ wordt soms in de kerk gebruikt als een soort wegwuiving van je uniekheid.

Ik hoop dat steeds meer mensen erachter komen dat we voor God bedoeld zijn als mensen die een gelijkwaardige relatie met Hem mogen leren aangaan in plaats van ongelijkwaardig.

Een hele uitdaging, maar ook een hele mooie! ????

Gedicht Marianne Williamson:

Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.

Het is ons licht, niet onze schaduw,

die ons het meest beangstigt.

We vragen onszelf: “Wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?”

Maar wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God.

Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.

Er is niets verlichts aan je klein te maken, opdat andere mensen zich bij jou

niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen. We zijn allemaal geboren om de glorie van God

die in ons is, te openbaren.

Die is niet alleen maar in sommige van ons, die is in iedereen!

En als wij ons licht laten stralen, geven we onbewust aan andere mensen

toestemming hetzelfde te doen.

Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.