Jaren geleden hoorde ik tijdens een preek een verhaal dat ik nooit meer ben vergeten. Het ging ongeveer zo: Een groep blinde mensen ging naar de dierentuin. Ze hadden nog nooit een olifant gezien en ze kregen de opdracht mee na afloop van het dierentuinbezoek allemaal te kunnen vertellen hoe een olifant eruit zag. De enige manier waarop zij dat konden doen was door te voelen.
Ze kwamen bij de olifant aan en gingen eromheen staan. Ze konden allemaal een stukje van de olifant voelen. Na afloop zei degene die de staart had gevoeld: ‘Een olifant is lang en dun met een kwast eraan’. Een ander zei: ‘Een olifant is als bewegende slang’. ‘Een olifant is keihard en puntig’, legde degene uit die de slagtanden had gevoeld. Zo had iedereen zijn eigen uitleg over de olifant. Ze spraken een voor een de waarheid, maar het beeld was niet compleet. Het werd pas compleet toen ze naar elkaar gingen luisteren en open stonden voor wat een ieder te vertellen had over de olifant. Hoe completer het beeld werd, hoe meer ze onder de indruk raakten van de grootsheid van de olifant.
Volgens mij is het met ons beeld van God ook zo. Wij zijn als mensen beperkt, daardoor snappen we maar een klein stukje van wie God is. We kunnen in de Bijbel lezen wie God is, maar zelfs dat wordt op zoveel verschillende manieren uitgelegd. We leggen uit wie God is vanuit onze opvoeding, kerk, en ervaringen in het leven. Hoe kun je dan aan jezelf, laat staan aan anderen, uitleggen wie God is? Ik denk dat ieder mens door zijn/haar uniekheid een stukje kan laten zien van wie God is. Als je daarbij weet wie je zelf bent en jezelf kunt liefhebben, kun je ook makkelijker anderen liefhebben. Volgens mij is dat een voorwaarde om God aan anderen te laten zien. Niet door je best te doen. Het gaat in deze wereld en ook in de kerk zo vaak om wat je doet in plaats van wie je bent. Zelfs in je geloof kun je daardoor gaan ploeteren om het goed genoeg te doen. En goed genoeg…in de ogen van wie? Ik denk dat het veel belangrijker is wie je bent. Dat je jezelf durft te zijn, dat je echt bent. Dat geeft een stuk vrijheid voor jezelf en voor de mensen om je heen. Op die manier laat je op een natuurlijke manier zien wie God is door jou heen. En we hebben elkaar nodig, juist door onze verscheidenheid, om het beeld compleet te maken.
Welk stukje van God laat jij zien, gewoon door wie je bent…?